Tussen ‘t leren door

Ten eerste: ik ben nog niet weggewaaid. Orkaan Sandy heeft Charleston met rust gelaten en op wat stevige wind en regenbuien na heb ik er niks van gemerkt. Volgens de voorspellingen keert vandaag de zon weer terug en daarna blijft het de komende weken zonnig en zo’n 20 graden

Ten tweede: ik weet het, dit nieuwe bericht heeft weer veel te lang op zich laten wachten. Laat ik er dit over zeggen: de werkdruk ligt momenteel vrij hoog.

Vorig weekend heb ik bijvoorbeeld bijna de hele tijd op m’n kamer gezeten om een essay te schrijven voor American Foreign Policy Process over de rol van een lobbyist van een Chinees onderzoeksinstituut in een bepaald scenario. Dat scenario was, samengevat, dat Zuidoost Aziatische landen ruzie kregen over de aanspraak die ze maken op eilandjes in de Zuid Chinese Zee. Als Chinese lobbyist moest ik de Amerikaanse overheid adviseren over de stappen die de V.S. moet nemen in het conflict. Best interessant, maar doordat de opdracht totaal anders was dan de betogende essays die ik gewend ben, koste het me erg veel tijd.

Overigens werpt al dat leren wel z’n vruchten af, want van de cijfers die ik tot nu heb gekregen word ik best blij.

Tussen het leren en SOGgen (procrastinating heet dat hier) door heb ik gelukkig nog wel een beetje tijd voor andere dingen.

Gisteren zijn Lisa en ik bijvoorbeeld naar Cisternfest geweest, een feest op de campus waar o.a. de eerder besproken band Heyrocco optrad. Zoals wel vaker bij Amerikaanse feestjes draaide het vooral om gratis snacks en goodies. Niets te klagen dus :) 

Vorige week zaterdag ben ik samen met Lisa naar een speech van de vicepresidentskandidaat van.... de Libertarische Partij geweest. James Gray maakt samen met presidentskandidaat Gary Johnson geen enkele kans om de verkiezingen te winnen, en dus had 'ie wel tijd om voor een stelletje studenten te spreken. Ik was het misschien niet altijd met hem eens over de kleine rol die de overheid volgens hem moet spelen, maar hij was ten minste een stuk redelijker en welsprekender dan de (wannabe) Libertariër Keith Blandford waar ik het in m'n vorige bericht over had.

Twee weken geleden was het Falbreak, wat betekende dat we maar liefst 1 dag extra weekend hadden. Die zaterdag hebben Lisa en ik van onze Green Party-stemmende, bejaarde, verhalenvertellende Third Parties in American Politics leraar een historische rondleiding door de omgeving gekregen. Hij vond het zo leuk dat we als uitwisselingsstudenten Charleston hadden uitgekozen en ook nog eens zijn vak volgden, dat hij ons aanbood de geschiedenis van de stad te vertellen doormiddel van een rondrit, wat we natuurlijk onmogelijk af konden wijzen. Lisa en ik merkten dat we erg veel van Charleston niet wisten en dat we ook nog veel dingen helemaal niet gezien hadden. We weten nu een boel random feiten over Charleston, vooral burgeroorlog-gerelateerd, maar ook bijvoorbeeld dat John F. Kennedy in zijn jonge jaren regelmatig een avontuurtje met Miss Sweden beleefde in een plaatselijk hotel. 

De zondag van de korte Falbreak was ik in Savannah in Georgia met Stephan, een Duitse student die in Charleston stage loopt. Savannah (waar - jazeker - de befaamde bushaltebankje-scene uit Forrest Gump is opgenomen) is erg mooi en het lijkt best wel op Charleston, behalve dat het stratenpatroon van downtown Savannah nog het historische vierkante stratenpatroon heeft. We hebben de hele dag vooral veel sightseeing gedaan, waar het perfect weer voor was. Een aantal foto's (meer op facebook):   

Een fontein in een van de vele parken in Savannah.

Een erg uit de toon vallend gebouw  

Standbeeld in een van de andere parken

Politie

Amerikanen zijn gek op authenticiteit. Deze oude en op het oog vervallen warenhuizen langs de Savannah River hebben gigantisch hoge huurprijzen door hun uitstraling van vergane glorie. Er zitten nu allerlei toeristische winkeltjes en boetiekjes in, zoals een permanente kerstwinkel. 

Een van die winkeltjes is dit mooie snoepwinkeltje waar ze ter plekke hun karamel maken.

Meer fonteinige parkachtige schoonheid

Bonaventure Cemetery: een prachtige begraafplaats met allerlei onheilspellende grafstenen, standbeelden en bijpassende creepy bomen. De film Midnight in the Garden of Good and Evil met Clint Eastwood is hier deels opgenomen. 

Een (wannabe) Libertariër over abortus

Wij Nederlanders hebben er een sport van gemaakt om Amerikanen te bekritiseren op hun gekke en extreme politieke opvattingen. Hun standpunten wat betreft abortus, het homohuwelijk en euthanasie zouden mijlenver van de onze liggen. Voor een deel van de Amerikanen is dat waar; er is een grote groep evangelische conservatieven die het wetboek waarschijnlijk het liefst door de bijbel en de grondwet zou willen vervangen.

Echter, ondanks dat de gemiddelde Amerikaan een stuk conservatiever is dan de gemiddelde Nederlander, hebben de meeste Amerikanen – zeker de jongeren – veel  gematigdere ideeën dan we in Nederland vaak denken. Het beeld dat wij van Amerikanen hebben wordt vooral gecreëerd door een paar uitzonderlijke gevallen, zoals de predikant die Korans verbrande en onlangs het Republikeinse Congreslid Todd Akin die stelde dat vrouwen die verkracht zijn zelden zwanger raken, wat volgens hem betekend dat abortus nooit nodig is. Dit zijn twee erg bijzondere figuren die ook in de V.S. sterk worden bekritiseerd. Ze zijn absoluut geen goed voorbeeld van de opvattingen van de gemiddelde Amerikaan.

Toch is het bizar om mensen met dat soort conservatieve ideeën tegen te komen. Ik merk dat ik al de kriebels krijg als ik iemand hoor zeggen dat ‘ie Republikeins stemt, maar afgelopen week steeg m’n irritatieniveau tot ongekende hoogtes. Bij het vak Third Parties in American Politics was er een gastspreker van de Libertarische partij, en hij hield er – zacht gezegd – nogal onconventionele overtuigingen op na.

De belangrijkste standpunten van de Libertarische Partij zijn het nastreven van een zo klein mogelijke overheid en het bevorderen van vrijheden. Uiteindelijk willen ze de belastingen zoveel mogelijk afschaffen en er voor zorgen dat de overheid alleen nog maar zorgt voor de bescherming van haar burgers. Binnen de partij zijn er echter ook mensen die wat gematigdere doelen nastreven. Sommige Libertariërs beseffen dat belastingen niet volledig zijn af te schaffen, zeker niet op de korte termijn. Zij zien een wat grotere rol voor de overheid weggelegd. Deze Libertariërs hebben ideeën waar ik me nog wel redelijk in kan vinden: een bescheiden rol voor de overheid op economisch gebied, weinig defensie, en zo veel mogelijk persoonlijke vrijheden.

De spreker, Keith Blandford, is weer van een andere categorie Libertariërs. Hij voert momenteel campagne voor afgevaardigde van South Carolina’s eerste district in het Huis van Afgevaardigden. Hij geloofd in een complot waarbij de oprichters van de centrale bank van de V.S. die bank slechts uit eigen belang oprichten. Het is te ingewikkeld om verder op dat complot in te gaan, maar in ieder geval wil Blandord de centrale bank afschaffen. Volgens hem hoort een centrale bank niet bij de taken van de overheid zoals die in de grondwet zijn beschreven.

Wat ik persoonlijk nog absurder vond, waren z’n opvattingen over abortus. Een echte Libertariër vindt dat een vrouw zelfbeschikkingsrecht heeft en dat de overheid zich niet met abortus mag bemoeien. Blandford ziet dat net iets anders: hij vindt dat de federale overheid zich niet mag bemoeien met persoonlijke vrijheden, maar staatsoverheden wel. Voor Blandford houden de mooie Libertarische principes op bij de staat. Pleiten voor maximale persoonlijke vrijheden en tegelijkertijd zeggen dat de staat wel abortus mag verbieden vind ik zelf nogal achterlijk.

Toen ik dat in iets vriendelijkere termen aan Blandford zei, reageerde hij door te zeggen dat als de meerderheid van een gemeenschap (de staat) vindt dat abortus niet kan, dat die gemeenschap het recht heeft dat te verbieden. Dat slaat natuurlijk nergens op, want waarom zou je een staat als gemeenschap zien, maar het hele land niet? Bovendien, als je echt pleit voor zoveel mogelijk individuele vrijheden, waarom zou “een gemeenschap” die dan in mogen perken?

Kortom: meneer Blandford had niet alleen zeer conservatieve opvattingen, hij onderbouwde ze ook nog eens met complottheorieën en tegenstrijdigheden.

Het is jammer dat Amerika’s imago in het buitenland grotendeels wordt gevormd door personen met ideeën zoals die van Blandford.

Aan de andere kant – het zijn juist dit soort bizarre en uiteenlopende figuren die het zo leuk maken om Amerika van dichtbij mee te mogen maken.