Interview met Erik Mouthaan

Sinds het laatste bericht over m'n uitwisseling in Charleston gebruik ik dit blog niet meer. Maar jullie hebben nog iets van me tegoed:

Afgelopen december heb ik in New York gesproken met RTL-correspondent en droombaanhouder Erik Mouthaan. Hoe ik hem heb ontmoet en hoe dat was (awesome) kun je lezen in m'n vorige bericht. Het product van dat gesprek was een artikel in m'n studieblaadje; de American Studies Herald. Hieronder staat het artikel zoals het in de ASH verscheen.  

Charleston --> New York & Washington --> Borne

Het avontuur is voorbij. Na vier en een halve maand studeren en het Amerikaanse studentenleven ontdekken zit ik nu in Borne aan de vertrouwde eettafel dit stukje te tikken. Ik zie Nelson liggen in z’n mand. Renze zit op de bank links van me tv te kijken. Papa zit achter me in de serre te knikkebollen met een boek op z’n schoot. Mama zit voor me aan het bureau zich te ergeren aan de trage PC. Mark is op slechts twintig minuten fietsen van me vandaan... Ik ben weer thuis!

Even terugspoelen. Anderhalf week geleden landden Mark en ik op Schiphol. Vier dagen daarvoor waren we in Washington. Vijf dagen eerder stapte ik in het vliegtuig op Charleston International Airport. Nog vijf dagen eerder, donderdag 13 december, schreef ik m’n vorige blogpost. M’n tentamens waren inmiddels voorbij. Ik was koffers aan het inpakken, formaliteiten aan het afronden en afscheid aan het nemen.

Ik schreef dat ik vrijwel alleen hoge cijfers haalde. Toch verbaasden m’n eindcijfers me nogal: drie A’s en een A-. Het laat zien dat de politieke wetenschappen me wel liggen. Ook bevestigt het wederom de verschillen – lees m’n vorige stukje - tussen de Nederlandse en Amerikaanse beoordelingssystemen.

Afscheid en voorpret

Op de avond van de 13^e gingen Lisa en ik met Marge en haar moeder nog naar het Holiday Festival of Lights. Naast een weg die liep rond een recreatieplas waren allerlei “kunst”werken van kerstverlichting gemaakt. Über-Amerikaans natuurlijk en nogal bizar in combinatie met alle palmbomen en de lauwe temperatuur.    

De dagen erna voelden nogal onwerkelijk. Lisa was al in Duitsland en mijn appartementgenoten waren al dagen geleden vertrokken om met kerst bij hun families te zijn. Toen het brandalarm in ons complex op de 14^e voor de laatste keer afging stond ik met nog slechts een handjevol studenten toe te kijken hoe de brandweerwagens op het valse alarm afkwamen. Ik maakte die dag nog een wandeling om downtown Charleston nog wat beter in m’n herinnering te prenten. Het was nog altijd erg mooi weer.

Hoe onwerkelijk het afscheid nemen ook was en hoe eenzaam m’n kamer ook voelde, de New York voorpret begon steeds meer te overheersen. In verscheidene Skype sessies planden Mark en ik van alles dat we wilden doen in New York en Washington. De dagen vlogen voorbij. Voor ik het wist was het de 18^e en zat ik bij Marge in de auto die me naar het vliegveld bracht. Afscheid nemen van Marge was moeilijker dan ik dacht. Opeens was ik helemaal alleen op het vliegveld. Ik voelde me vreemd. Ik ging Charleston achter me laten. Einde van een fantastische periode. Maar die avond zou ik New York weer zien. En Mark.

New York

De dag stond in het teken van wachten. Wachten op m’n vlucht vanaf Charleston. Wachten op m’n vlucht vanuit Philadelphia met anderhalf uur vertraging, terwijl de vlucht Philadelphia-New York nog geen twintig minuten duurt… Rond 19:00 uur landde ik eindelijk op LaGuardia. Ik kon New York haast ruiken! Vanaf het vliegveld stapte ik in de overvolle bus richting Manhattan, daarna nog een stuk met de metro.

Ik stapte uit bij Columbus Circle en gelijk maakten al m’n moeheid en irritatie door het wachten plaats voor het soort opwinding dat ik tot nu toe alleen in New York gevoeld heb. De hoge gebouwen, de gele taxi’s, de rook uit de riolen en van de grilplaten van de straatverkopers, de mensenmassa’s, het stadslawaai. Heerlijk. Nog een stukje lopen richting het hostel en toen… zo’n drie uur wachten op Mark die zelf op JFK urenlang voor de douane stond te wachten.

Over het weerzien zal ik slechts zeggen dat het ’t wachten waard was (understatement van de eeuw) en dat het voelde alsof de afgelopen vier maanden helemaal niet gebeurd waren, ook al had ik Mark af en toe verschrikkelijk gemist.

Ik zal proberen de dagen in New York samen te vatten. We zijn net als vorig jaar alle toeristische hoogtepunten langsgegaan. Times Square was nog net zo overweldigend, Central Park net zo rustgevend en het nieuwe One World Trade Center was weer een stukje hoger. De kwaliteit en smaak van het eten bleek wederom zeer onvoorspelbaar (maar dat is ook wel weer de charme van Groupon…) net zoals de manieren van New Yorkers (wat dat betreft lijken New Yorkers veel meer op Nederlanders dan op de zeer beleefde Carolinians).

We hebben ook nog de bus naar de dichtstbijzijnde Walmart genomen. Na vier maanden in de VS ken ik deze enorme supermarkt wel, maar Mark was er nog altijd door gefascineerd en kon niet zonder een bezoekje. Verder hebben we nog wat nieuwe dingen bezocht zoals de Top of the Rock, Roosevelt Island en Dyker Heights, een wijk die bekendstaat om de absurde hoeveelheid kerstversiering. We liepen door deze wijk op kerstavond, en het begon ook nog eens te sneeuwen. Een ultiem kerstgevoel werd ons deel.

Verder vulden we onze tijd met winkelen en simpelweg struinen door de leuke en afwisselende wijken van de stad. Of de metro nemen en bij een willekeurig station uitstappen en even een kijkje nemen in het straatleven van een iets mindere kant van de New Yorkse samenleving. Maar niet te lang, het is immers vakantie…

Washington

De 23^e hebben we de Megabus naar Washington gepakt. ’s Ochtends vroeg uit bed en dan vier en een half uur in halfwakkere staat richting DC rijden en dan ’s avonds laat slapend terug. Washington was eigenlijk precies zoals gehoopt. Enorm veel overheidsgebouwen, musea en monumenten. En nergens hoef je entree te betalen. Heerlijk. Er was veel te veel doen voor maar één dag, dus hier komen we zeker nog een keer terug.

National Zoo

Capitool

 Air and Space Museum en het Washingtonmonument

Lincolnmonument en het Witte Huis

RTL

Dan nog iets wat we de tweede dag in New York hebben gedaan. Ik wist dat Michiel van de VerkiezingenVS.com hoofdredactie stage liep bij de redactie van RTL in New York. Ik was zo brutaal om hem te vragen of wij Erik Mouthaan eens mochten ontmoeten. Dat was geen probleem volgens Michiel, en hij bood ons ook een rondleiding aan over de redactie. Uiteindelijk kregen we een rondleiding, mocht ik Erik Mouthaan interviewen en mochten we op het dak van het CBS gebouw staan bij de opname van een item voor het RTL Nieuws. Erg gaaf om mee te maken. Het maakte me nog wat extra jaloers op Michiel’s stage.

 Met Erik Mouthaan op de redactie   -   schotels op het CBS gebouw

 Vlak voor de opname

Terug

Tweede kerstdag was m’n allerlaatste dag in de VS. Die dag raakten we nog doorweekt door een wel erg zware sneeuwstorm tijdens onze laatste wandeling op Manhattan. ’s Avonds ging onze vlucht vanaf JFK slechts anderhalf uur later dan aanvankelijk gepland. Honderden vluchten na ons werden geannuleerd door het slechte weer.

De vlucht gaf me opnieuw een dubbelgevoel. Het was het einde van een avontuur, maar straks zou ik wel weer herenigd worden met familie en het vertrouwde Nederland… Na een overstap in Dublin en een korte vlucht naar Amsterdam was er het lang verwachte Hello Goodbye momentje op Schiphol.

Eigenlijk went het Bornse leven snel. Veel familie en vrienden heb ik alweer gezien en de oliebollen smaakten prima. Het voelt een beetje alsof het afgelopen semester een droom is geweest en ik weer verder ga waar ik gestopt was. Charleston moet nog iets meer een plek opeisen in m’n herinneringen.

Komende tijd

De komende tijd zal weer veel nieuws brengen. In februari beginnen de colleges in Groningen weer en dus ben ik druk aan het zoeken naar een nieuwe kamer in Groningen en ook naar een nieuwe bijbaan. Verder moet ik de komende maanden een master kiezen (en misschien een stage – maar daar zal ik geen voorbarige uitspraken over doen) aangezien ik voor de zomervakantie m’n bachelor hoop te hebben behaald. Zelfs het futiele feit dat ik een nieuw mobiel abonnement uit moet zoeken helpt mee aan dit ‘nieuwe’ gevoel.

Hiermee komt er ook een einde aan dit blog. Iedereen die m’n blog volgde tijdens m’n meest fantastische en leerzame semester tot nu toe; bedankt! Voor lezers die meer foto’s willen zien: Facebook!

Groeten vanuit good ol’ Borne,

Coen

De laatste dagen, kerst en hoge cijfers

Het is alweer drie geleden sinds ik hier Thanksgiving heb gevierd, en in de tussentijd heb ik op Facebook jaloers mee kunnen genieten van Sinterklaas en de sneeuw die er in Nederland is gevallen (ik houd van sneeuw!). Ik zelf heb hard moeten studeren voor m’n laatste tentamens en essays. Maar ik mag niet klagen want het is gelukkig niet alleen maar studeren wat ik hier doe en paps en mams hebben er voor gezorgd dat ik nog wat van de Sinterklaassfeer mee kon proeven:

Paste allemaal in een Postnl doosje 

Ook wat het weer betreft word ik nog steeds verwend. Het is hier nog altijd rond de twintig graden en op 5 december liep ik zelfs rond in m’n korte broek. Ondanks het subtropische klimaat doet de stad er alles aan om het er kerstachtig uit te laten zien:

Het stereotiepe beeld van uitbundig versierde Amerikaanse huizen klopt vrij goed. Een voorbeeld:   

Op het bord dat de kerstman draagt staat "God bless America"

Sneeuwpopkoelkast bij de buren, kerstboom uitzoeken met de familie Starr en het resultaat daarvan.

Ik wil het nog even hebben over mijn cijfers. Normaal schep ik daar niet graag over op. Over het algemeen valt er ook weinig op te scheppen. Ik ben tot nu toe zonder ergens vertraging op te lopen door mijn schooljaren heen gekomen, maar mijn gemiddelden zijn nooit uitzonderlijk geweest. Hier in Charleston verbaas ik mezelf keer op keer. Ik haal de een na de andere A, een leraar heeft een van m'n essays ingestuurd naar een essaywedstrijd en een andere leraar schreef onder een van m’n essays dat het “publicatiewaardig” zou zijn als ik het op een paar specifieke punten iets zou verbeteren.

Natuurlijk ben ik blij met de goede resultaten en ik zal niet ontkennen dat zulk positief commentaar nogal een egoboost geeft, maar het feit dat ik nooit zo hoog scoorde zette me aan het denken. Waar komen die hoge cijfers vandaan? Waarschijnlijk komt het deels door een aantal verschillen tussen het Nederlandse en Amerikaanse onderwijs- en beoordelingssysteem:

1.    Het niveau ligt iets lager dan in Nederland. Er is in de VS geen opdeling tussen HBO en universitair, en college is dan ook meer een mix tussen beide. Vakken zijn hier niet uitsluitend wetenschappelijk en daardoor ligt het niveau bij de meeste vakken wat lager dan bij vakken die aan Nederlandse universiteiten worden gegeven.

2.    Leraren geven makkelijker hogere cijfers. De College of Charleston is uitsluitend een onderwijsinstelling, terwijl Nederlandse universiteiten ook onderzoeksinstituten zijn. Volgens mij heerst er daardoor in Nederland meer de mentaliteit dat een 9 of 10 voor een essay betekent dat het essay perfect is en zo een wetenschappelijk tijdschrift in kan. In de VS krijg je een A als je de opdracht voldaan hebt, geen hele grote fouten hebt gemaakt en je hebt laten zien dat je het onderwerp begrepen hebt. Dat heeft als nadeel dat geniale studenten nooit hoger dan ‘gewoon’ goede studenten halen, maar het voordeel is dat studenten erg gestimuleerd worden om goed werk te leveren. In Nederland kan ik nog zo m’n best doen, maar hoger dan een 7,5 krijg ik zelden, wat nogal demotiverend werkt.

3.    Een voldoende wordt hier niet gelijk als goed beschouwd. In Nederland zijn de meeste studenten tevreden met een 5,5, Amerikanen zijn dat niet met een D minus (het laagste cijfer dat als voldoende wordt beschouwd). Lager dan een D minus is namelijk gelijk een F (failure). Een D of C wordt hier als matig beschouwd en bovendien moeten studenten hoger halen om recht te hebben op een studiebeurs. Ook moeten studenten met een gemiddelde lager dan een C op veel universiteiten stoppen met hun studie. En om in een graduate programma te worden toegelaten moet je vaak minimaal een B minus hebben.

4.    De werkdruk ligt hier hoger. Natuurlijk kan ik slechts vier vakken die aan de College of Charleston worden gegeven vergelijken met American Studies, maar ik heb het idee dat in de VS de werkdruk op universiteiten hoger ligt dan in Nederland. Voor mij en de andere Groningers was dat sowieso het geval. De leraren zijn daardoor niet zo kritisch op schrijfstijl en details, wat er mede voor zorgt dat ze wat hogere cijfers geven.    

5.    Dit is wat het Fulbright Center zegt over de verschillen tussen de Nederlandse en Amerikaanse beoordelingssystemen: 

Het is niet mogelijk om het Amerikaanse beoordelingssysteem rechtstreeks om te zetten naar het Nederlandse systeem. Een A behaald op een topuniversiteit heeft een andere waarde dan een A behaald op een minder hoog aangeschreven instelling. Het is ook niet mogelijk om Nederlandse cijfers om te zetten in Amerikaanse grades. Om echter een idee te krijgen wat je Nederlandse cijfers waard zijn, kan de volgende tabel als indicatie dienen:

8 -----A

7 -----B
6 -----C

In verhouding komt een A in Amerika vaker voor dan een 9 of 10 in Nederland. Hoewel een A+ niet bestaat in het Amerikaanse beoordelingssysteem zouden 9’s en 10’en aangegeven moeten worden met een A+.

In de VS krijg je dus wat makkelijker hogere cijfers, en hoge cijfers zijn hier niet hetzelfde als hoge cijfers in Nederland. Dat neemt niet weg dat mijn werk hier beter is dan wat ik in Groningen heb laten zien. De leraren geven niet voor niets zulk positief commentaar. Dat komt denk ik deels door het iets lagere niveau hier, maar ook doordat ik hier alleen maar vakken over de Amerikaanse politiek heb, een onderwerp dat me beduidend beter ligt dan de grote hoeveelheid cultuurtheorie bij American Studies.

Een andere reden is dat ik verrast werd door de hoeveelheid werk die ik voor elk vak moest doen. Daardoor probeerde ik alles bij te houden en aan alles veel aandacht te schenken, wat niet altijd nodig is voor een goed cijfer. Dat resulteerde dus wel mooi in hoge cijfers.

Genoeg theorie en zelfverheerlijking voor vandaag ;) Laat ik er maar een einde aan breien.

Mijn finals zijn inmiddels voorbij en m’n vakantie is dus eindelijk begonnen! Tot 11 februari mag ik bijkomen van een prachtig maar zwaar semester. 

Morgen ga ik Lisa uitzwaaien op het vliegveld en verder moet ik de komende dagen nog wat formaliteiten afronden, ga ik afscheid nemen van een aantal mensen, en ga ik genieten van veel me-time (alle studenten gaan naar thuisthuis voor kerst dus ik blijf voor een paar dagen zo ongeveer in m’n eentje over op de campus). EN ik kan genieten van New York voorpret, want volgende week dinsdag vlieg ik naar The Big Apple waar ik EINDELIJK Mark weer zie! Negen dagen lang gaan we daar vakantie vieren en we gaan onder andere dagjes naar Washington en Philadelphia.

Over een paar weken zal ik op dit blog daarover nog wat proberen te schrijven. Tot die tijd is dit m’n laatste blogbericht. Dus: voor de laatste keer groeten uit Charleston! 

PS: vanaf 1 februari heb ik weer een kamer in Groningen nodig! Dus mocht je iets weten…     

Time flies!

Zondag was de laatste dag van een korte Thanksgiving vakantie. We konden even bijkomen van al het studeren. Volgende week maandag is de laatste collegedag, daarna beginnen de tentamenweken. 10 December heb ik m’n laatste tentamen, 18 december vlieg ik naar New York voor 9 dagen citytrippen met Mark en 27 december ben ik alweer in Nederland.

Het lijkt nog vorige week dat ik zei dat de laatste 10 weken wel heel snel zullen gaan. Het klopte; ze vliegen voorbij. Er is de laatste tijd teveel gebeurd om allemaal te gaan beschrijven (dat zou ik ook helemaal niet willen), dus ik zal het laten bij een aantal hoogtepunten.

Allereerst: het studeren gaat nog steeds goed. Alhoewel de werkdruk erg hoog ligt en ik tot de dag van het laatste tentamen ongeveer permanent aan het leren zal zijn, lukt het me om hoge cijfers te blijven halen. Dat komt natuurlijk vooral door m’n eigen genialiteit *ahum* maar het speelt ook een rol dat de leraren hier wat makkelijker hoge cijfers geven. Als je gewoon doet wat de leraar zegt krijg je zo een B, en als je ietsje meer kennis en inzicht toont krijg je al snel een A. Maar daar moet je dus wel hard voor werken, want de hoeveel en verplichte lengte van papers is hier een stuk hoger dan ik gewend ben, net als het aantal tentamens.

3 November ben ik met Lisa en haar huisgenoot Margaret (Marge) naar Columbia en Charlotte geweest. In Charlotte gingen we  die zaterdag eerst naar een enorm winkelcentrum en ‘s avonds naar een concert van de echt heel erg leuke band Jukebox The Ghost. Marge heeft ons aan veel leuke (lokale) bandjes geïntroduceerd. Handig dat onze muzieksmaak overeenkomt J

In Columbia hebben we die dag geluncht en na het concert hebben we er bij de opa en oma van Marge gelogeerd, zodat we niet ’s nachts het hele stuk terug hoefden te rijden.

Skyline van Charlotte in de verte. Voor meer foto's van deze mooie stad verwijs ik u graag door naar Google. 

6 November was het natuurlijk Obama’s dag, waar ik in m’n vorige bericht al over vertelde.

Op 11 November ben ik met Lisa naar en over de Battery gelopen. De Battery is het meest zuidelijke stuk van het schiereiland waar downtown Charleston op is gebouwd. De wijk is erg mooi; het heeft een park  met een promenade aan de zeekust. De huizen (volgens Wikipedia gebouwd in Antebellum-architectuur) zijn super mooi en enorm groot en kosten dan ook tussen de 10 en 20 miljoen.

Ik schat zo'n 14 miljoen.

Inmiddels is hier afgelopen week met Thanksgiving het kerstseizoen begonnen. Best bizar: het is hier nog altijd vrij zacht weer met zelfs veel zomerse dagen. En toch hangt er overal al kerstversiering en draaien de winkels al kerstmuziek. Het grappigste is nog wel de straatverlichting, die vaak in palmbomen is opgehangen. 

Vorige week hadden we een paar dagen Thanksgiving break. Ik heb de korte vakantie doorgebracht met gemberkoekhuisjes bouwen, schaatsen, en samen met Lisa heeeerlijk eten bij de veel te aardige familie van Marge. Op het menu stond onder andere kalkoen en zoete aardappel met marshmallow ovenschotel. Erg lekker en erg Amerikaans. 

Net echt.

Mijn  oer-Hollandse bijdrage aan het Thanksgiving diner bij de familie Starr.

Vliegdekschip in de verte.

Had ik al verteld dat er hier palmbomen zijn en het hier nog altijd mooi weer is? 

Zoals altijd: meer foto’s staan op m’n Facebookpagina!

PS: vanaf 1 februari heb ik weer een kamer in Groningen nodig. Dus mocht je iets weten…

De verkiezingen

Dit weekend; even bijkomen van een hectische week met weinig slaap. Afgelopen week stond in het teken van veel studeren, maar natuurlijk vooral van de verkiezingen. Tijdenlang is er naartoe geleefd. Obama en Romney begonnen hun campagnes jaren geleden, en ook ikzelf was al sinds het begin van dit jaar de campagnes trouw aan het volgen, onder andere door te schrijven voor verkiezingenvs.com.

Het is natuurlijk bijzonder om de campagnes en verkiezingen mee te maken in de V.S., maar eigenlijk viel de gekte in Charleston wel mee. Dat komt vooral door het Amerikaanse kiessysteem. Voor de leken onder de lezers; het systeem houdt ruwweg in dat je in Amerika niet president wordt doordat je de meeste stemmen krijgt, maar doordat je de meeste kiesmannen in het kiescollege wint. Elke staat heeft een bepaalt aantal kiesmannen in het kiescollege, en alle kiesmannen van een staat gaan naar de kandidaat die in de betreffende staat de meeste stemmen heeft gekregen. Als 49 procent van alle inwoners van Florida op Obama stemt, en 48 procent op Romney, gaan alle kiesmannen van Florida naar Obama. Het maakt dus niet uit of een kandidaat landelijk de meerderheid haalt. Het gaat erom dat hij in voldoende staten meer stemmen dan z’n tegenstander(s) krijgt om een meerderheid in het kiescollege te halen.  

Aangezien allang bekend is dat de meerderheid van de inwoners van South Carolina op Romney zou stemmen, had het voor beide kandidaten weinig zin om hier campagne te gaan voeren. Immers, door het systeem met kiesmannen maakt een procent meer of minder in South Carolina niets uit voor de uiteindelijke uitslag. Dat betekent nauwelijks campagnespotjes op TV en geen campagnebezoeken van Obama of Romney.  

Dat Michelle Obama een speech gaf in Chapel Hill, North Carolina (wel een swingstate), waar andere American Studiers wél bij konden zijn, was nogal jaloersmakend. Wij moesten het doen met Jim Gray, de vicepresidentskandidaat voor de onbeduidende Libertarian Party, waarvan de presidentskandidaat Gary Johnson maarliefst 1 procent van de stemmen wist te halen.

Wat de campagnegekte in Charleston nog meer temperde was het verdwenen enthousiasme onder studenten. Vier jaar geleden was Obama een hype, dit keer was de nieuwigheid er van af en inmiddels beseften de meesten dat Obama ook maar een mens en politicus is.

Ondanks dat de verkiezingsgekte meeviel, was er ook in Charleston een Obama-campagnekantoor. Obama maakte geen kans in South Carolina, maar dat betekent niet dat er geen geld binnen moet worden gehaald. En ook daar moest een organisatie voor worden opgezet.

De campagnes waren in Charleston dus niet erg aanwezig. Het meeste werd eigenlijk door de universiteit georganiseerd, die studenten zoveel mogelijk wilde stimuleren te gaan stemmen. Er was bijvoorbeeld een evenement (met zoals altijd gratis pizza en goodies) waar je je kon registreren als kiezer.  

Ook al leefde de verkiezingen onder de gemiddelde student niet heel erg, ik zelf kon niet wachten. Al het campagnenieuws volgde ik op de voet, en ik heb zelfs de Obama-campagne gesteund door een carmagnet te kopen (de distributie was zodanig slecht georganiseerd dat ik twee extra magneten kreeg opgestuurd plus twee gratis stickers).  

Afgelopen dinsdag was er dan eindelijk de climax: Election Day. Miljoenen Amerikanen gingen naar de stembus en ik had het geluk om deze bijzondere dag in de V.S. mee te mogen maken. Ik heb even voor verkiezingenvs.com geliveblogd (i.e. nieuws bijgehouden) en ik ben natuurlijk even naar een stembureau geweest.

(klik voor groter en grinnik) 

geen oneindige rijen

’s Avonds was er door de universiteit een feest georganiseerd waar de uitslagen werden bekeken, vanzelfsprekend onder het genot van pizza, chips en cola.

Obama was niet te beroerd om zelf ook nog even langs te wippen.

Helaas was het feest nogal een geschreeuw en na een paar uur besloten Lisa en ik om in m’n appartement samen met een huisgenoot de rest van de uitslagen te kijken. Uitslagen druppelden binnen en Obama leek op een overwinning af te stevenen. En toen maakte CNN de winnaar bekend...

Goed, ik was natuurlijk erg blij. Maar gillen van geluk was het nou ook weer niet. Want eigenlijk zag ik het al wel aankomen. Het is natuurlijk makkelijk om achteraf te zeggen dat je altijd al wel wist dat Obama zou gaan winnen, maar ja, eigenlijk is het wel zo ;) Obama stond in de peilingen in de beslissende swingstates bijna altijd op voorsprong en ik voorspelde dan ook een uitslag van 303-235 in kiesmannen. Dat bleek zelfs nog erg voorzichtig, want uiteindelijk won Obama ook Florida wat een uitslag van 332-206 opleverde.

Obama gaf een prachtige overwinningspeech die de bevolking wat hoop terug gaf (hoe voorbarig dat ook moge zijn). Wat ik zelf nog mooier vond was dit filmpje waarin Obama zijn campagnemedewerkers bedankte, en waar de president het niet droog hield.

Behalve presidentsverkiezingen waren er ook verscheidene andere verkiezingen en referenda. De Senaat blijft in Democratische handen, het Huis van Afgevaardigden in Republikeinse. Opmerkelijk is dat een aantal staten voor de legalisering van marihuana stemden, en andere voor de legalisering van het homohuwelijk. In Californië stemde de bevolking voor een belastingverhoging om het begrotingstekort te lijf te gaan, en in Wisconsin werd de eerste openlijk homoseksuele senator verkozen. Het was een progressieve dag voor Amerika, en ik heb weer wat meer hoop voor het land.